GALA Z DROBINKAMI BLASKU

Moje impresje po tzw. premierze spisuję stosunkowo późno. Jest tak tylko dlatego że chciałem wprzódy podyskutować z zaprzyjaźnionymi choreografami, by zweryfikować swoje odczucia odbiorcy.

Konsekwencje są jednak optymistyczne, bo mogę nieco uspokoić PT Dyrektora. Choć bowiem galę baletową konsekwentnie nazywać będę "tzw. premierą" i kolejną zapchajdziurą, to jednak docenię to, co wartościowego wydarzyło się w trakcie wieczoru.

Moje słowa uznania kieruję przede wszystkim pod adresem Moniki Maciejewskiej-Potockas, Gintautasa Potockasa oraz Nazara Botsiy (cóż za hopak!). W ich przypadku cieszyć było można się nie tylko kompetencjami technicznymi, ale także wyraźnymi osobowościami, energią i... szczerością przekazu, o którą jakoś coraz trudniej.   

Ku mojej radości sporo dobrego napisać mogę także o kierowniku baletu Dominiku Muśko, który wraz z Witoldem Biegańskim kapitalnie zatańczył Bejartowskie Tańce greckie. 

Na osobne wyróżnienie zasłużyła  Bogumiła Sołek. Za odwagę - do ułożonej przez siebie choreografii wybrała muzykę Massive Attack, a także za kapitalną realizację swojego układu (pięknie było patrzeć, jak wzajemnie inspirują się z Botsiy!).

I generalnie tyle pochwał pod adresem Teatru. Pozostałe należą się bowiem uczniom rodzimej szkoły baletowej, których zapał i talent mocno odstawał od sztampy pracujących zawodowo kolegów. 

Niekiedy mogło to wprawić w konfuzję. Poczułem ją choćby w trakcie występu Agnieszki Białous, która nie tylko miała problemy z tańczeniem "w rytm", ale także traciła równowagę robiąc wrażenie, że za moment się przewróci. Aż chciało się zapytać, jakim cudem znalazła się ona w grupie koryfejów? Jeśli miała tego dnia problemy, jako profesjonalistka nie powinna tańczyć; jeśli zaś nie potrafi tańczyć inaczej, podejrzany staje się mechanizm teatralnej kariery.

Po kolejnym wieczorze z Wielkim mam także przemyślenia natury bardziej ogólnej.

Po pierwsze, smuci mnie fakt, że tak mało u nas nowoczesnej choreografii. O tym, że publiczność zmęczona jest już klasyczną sztampą widać było po reakcji na układ zaproponowany przez Sołek.  

Po drugie czymś niezwykle denerwującym jest łódzka tradycja tańczenia do muzyki z taśmy. Niegdy jej nie rozumiałem - muzyka w końcu nie jest dla baletu tłem czy podkładem, ale równoprawnym elementem artystycznego zdarzenia. Gala w Jaraczu miała jeszcze ten minus, że emitowane nagrania były bardzo różnej jakości, co nie stwarzało stosownego komfortu w odbiorze.  

Po trzecie, po raz kolejny przekonałem się, że PT Dyrekcja podjmuje galę nie jakościowo, a ilościowo. Był to kolejny koszmarnie długi wieczór, który nie rządził się żadną wewnętrzną logiką. Tak jak w przypadku wieczoru chóralnego i gali operowej wszystko mogło tu sąsiadować ze wszystkim, wystawiając na próbę nerwy tych, których takie mieszaniny przyprawiają o rozstrój żołądka.

Nieumiejętność oddzielenia ziarna od plew jest jedną z najsłabszych stron aktualnej dyrekcji Wielkiego. A przecież na niej spoczywa obowiązek odróżniania tego, co wartościowe, od tego, co nie przyniesie zespołom uznania. Tutaj wypuszcza się na scenę Agnieszkę Białous, a wycina zapowiedziane wielkie pas de deux z Korsarza, które tańczyć mieli Dominik Muśko i Ekaterina Kitaeva-Muśko. 

Gala baletowa, tak, jak gala operowa, broni się częściowo siłą jednostek, nad którymi nie panują całkowicie siły kierownicze. Im więcej tego wpływu, tym gorzej, stąd moje współczucie dla chóru despotycznie zniewolonego przez nijakiego artystycznie Sutryka.

Jedno wiem na pewno, przypisywane Waldemarowi Zawodzińskiemu "myślenie obrazami" nikomu nie wyjdzie na dobre.   

Bez wewnętrznej logiki w budowaniu artystycznych zdarzeń i bez umiejętności ich merytorycznej oceny, pozostaniemy na etapie długich zapchajdziur. A szkoda!