MOJA POLSKA TATARSKA, NIEMIECKA, ŻYDOWSKA...

Jestem w rodzinie taką trochę "czarną owcą", bo nie zajmuje mnie specjalnie genealogia. Wiem tyle, ile powiedzą mi inni, a z historią łączy mnie raczej więź ideowa, niż poczucie dumy z takiego a nie innego pochodzenia.

Tak czy owa po kądzieli i po mieczy pochodzę z rodzin szlacheckich. Kądziel, jak niedawno okazało się ku mojej radości - ma w swej genealogii wątek tatarski. 

Z rodziną związani byli Hauke-Bosakowie - tradycja podaje, że jeden z nich rzeźbił twarz pradziadka na naszym nagrobku. Wojna przeszkodziła ciotecznej babce wejść do rodziny Starzyńskich. Jeden z (pra)stryjów zmarł zarażony jadem ukrywając się w w czasie wojny w nagrobku, gdzie walczył z Niemcami jako lewicowiec. Lewicowy był także dziadek, który przegnał laską babcię z księdzem przyprowadzonym by odprawić wiatykowy rytuał. Niezbyt dalekim krewnym, tym razem ze strony mamy, jest Ignacy Gogolewski. I... mógłbym tak długo. 

Rodzina i jej kumowie. Patriotyzm, walka i kultura. Katolicyzm, islam (Tatarzy!), także judaizm (nasz Mosiek, jak wiem z przekazów, miał wielkie poczucie humoru, także w stosunku do siebie). Ateizm. Bolesna karta "dobrego Polaka", jakim w wojnę był jeden z członków rodziny po mieczu. Myślenie socjalistyczne. I doświadczenie prekariatu.

Jestem głęboko przekonany, że tak, jak z moją rodziną, jest z całą Polską i z Polakami. Nie tworzy nas krew, ale wspólna pamięć. Wspólna praca na rzecz siebie i innych, na rzecz ziemi, na której żyjemy. I pokoleń, które przyjdą. Łączy nas język i kulturowe dziedzictwo. Łączy szacunek i troska. A wszystko to działa wtedy, gdy pozwalamy sobie na odmienne style życie i gdy uczymy się odróżniać sprawy państwowo najważniejsze od ważnych dla nas.

Czy Tuwim nie jest Polakiem? Czy jego twórczość nie należy do skarbnicy naszej kultury?

A przecież gorzko pisał w Kwiatach polskich mając na myśli m. in. Maksymiliana Kolbe:

"Poeta polski Pierd-Piertkiewic;
Kiedy za rządów twych ozońców
Kto żyw, ten błotem mnie smarował:
Bandyci z rozwrzeszczanych „Gońców",
Klechici z Niepokalanowa,
„Myśl (do złudzenia) Narodowa".

Czy Kalwas nie jest Polakiem?  Czy jego twórczość nie tworzy naszego dziedzictwa?

A przecież stał się muzułmaninem.

Czy Polakiem nie jest Elsner? Czy jego muzyka i traktat o języku polskim nie tworzyły polskiej tożsamości w dobie rozbiorów?

A przecież to mason i protestant.

A co myśleć o bp. Janie Pawle Woroniczu i Karlu Obschelewiztu, którzy w imię wierności Bogu uznawali cara za ucieleśnione dobro naszej ojczyzny i pokładali nadzieję, że w dobie moralnego upadku odnowi nas stawiając na fundament chrześcijańskiej moralności???

Polska to nie mesjasz. Ani Kościół.

To organizm, który żyje, jest więc w ciągłej budowie, w nieustannym rozwoju.

Ale to MY go budujemy i rozwijamy. I MY - biedni i bogaci, żydzi, muzłumanie, protestanci, katolicy, prawosławni, rodzimowiercy, ateiści i agnostycy, heter-, homo- bi-, trans- i queer-genderowi, z sercem po lewo i po prawo mamy żyć tutaj razem. I budować.

Polska nie zmartwychwstanie. Nie trawi jej społeczny grzech. Ani nie odbyła się wybrocza pięćdziesiątnica.

Poglądy tego typu plenią się u nas kpiąc w żywe oczy z religii. 

Jeszcze bardziej kpiąć z obywateli, którzy tworzą ten kraj.

Owszem, trzeba być sinym duchowo. Ale silny duch nie potrzebuje ostentacji. A siłą jest umiejętność słuchania innych i rezygnacji z siebie. Narzucanie swojego jest symptomem władzy. Ale bezsilnej przemocą. 

"O Polska kraino!
Gdyby ci rodacy,
Co za ciebie giną,
 Wzięli się do pracy
I po garstce ziemi
Z ojczyzny zabrali,
Już by dłońmi swemi
Polskę usypali.
 Lecz wybić się siłą,
To dla nas już dziwy;
Bo zdrajców przybyło,
A lud zbyt poczciwy

- pisał Wincenty Pol. A Szopen do tych słów napisał jedną z najwspanialszych pieśni.