MOJE KOBIETY, MOJE CHUDE TALIZMANY

Moje kobiety mają głosy ciemne jak ziemia...

Czarne i żyzne jak torf. W szaleństwie języka gromadząc i "humifikując" klejnoty tradycji.

Brązowe jak iły. Kuszące szorstką a delikatną aurą "pyłu kwarcowego".

Czarno-siwe jak proch ziemi, z którym rozwiewa się to, co tragiczne, by odrodzić się niczym Feniks. Ku złemu i ku dobremu.

Moje kobiety trawi nieugaszona tęsknota...

za żył otwarciem, by chlusnęło życie, przez kraj - i mimo - W ziemię, by karmić ziarna i perz wierszem. 

za drzewem krzyżowym, a więc za każdym drzewem.

I kłosem - ciałem Pańskiej Wieczerzy:

Aż modlitwy przeczystej słowem

Ból męczeńskich ran się uśmierzy.

za pustką, skoro >nie dotknę nieba ramionami<

z nadzieję, że >wspomną mnie kiedyś ci co przyjdą po mnie<

gdy do ucha przyłożą muszlę wyrzuconą z głębin

by łowić z niej szmer pieśni mojej

i zaniemówienia.

Moje kobiety uczą mnie, że nie jestem ni ziemią, ni wodą. 

Moje kobiety uczą mnie, że jestem liściem.

A był liść z jego liniami

Linią życia

Linią losu

Linią serca

Była gałąź na końcu liścia

Rozwidlona linia znak życia

Znak losu

Znak serca

Było drzewo na końcu gałęzi

Drzewo godne życia

Godne losu

Godne serca

Serce wyryte, przebite, przeszyte,

Drzewo, którego nie widział nikt.

Były korzenie na końcu drzewa

Korzenie winorośle życia

Winorośle losu

Winorośle serca

A na końcu korzeni była ziemia

Ziemia po prostu

Ziemia cała

Ziemia samotna poprzez niebiosa

Ziemia.  

 

Był liść, była Demarczyk, był Desnos...
http://www.youtube.com/watch?v=3OLt02Ve2Bg&feature=results_main&playnext=1&list=PL5D07A47F539CA6AB