HOMO(FOBIA)(PATOLOGIA)??

Z Tygodnikiem Powszechnym jakoś mi ostatnio nie do końca po drodze. I tym razem wcale nie ze względu na treść pisma, ale przez korespondencję, którą Redakcja zamieścić powinna i zamieściła. Chodzi mi o list prof. Andrzeja Paszewskiego zatytułowany Homopatologia: list do ks. Jacka Prusaka, którego Autor powołując się na dowody biologiczne pisze o homoseksualizmie jako o patologii, o naciskach homoseksualnego lobby czy współczesnej "promocji homoseksualizmu", która pod płaszczykiem krzewienia tolerancji obrzydza "tradycyjną męską i żeńską przyjaźń". Tekst jest bolesny z wielu powodów. Także merytorycznych. Widać bowiem, że polscy naukowcy zupełnie nie odrobili lekcji z metodologii i filozofii nauki. Nie trzeba w końcu być konstruktywistą, zupełnie wystarczy znajomość Neuratha, Carnapa czy Poppera, żeby wiedzieć, jaki status mają naukowe tezy czy dowody. Ba, nie trzeba znać ich wcale, żeby wiedzieć, że nie da się lekko przejść od porządku wyjaśnień genetycznych, do konstatacji światopoglądowo-moralnych. Widać jednak, że na rodzimym gruncie to zbyt trudne. Znajomość "faktów" lepiej bowiem robi duszy człowieka niż świadomość, że promuje się stereotypy. Ale cóż, jak stawiać takie zarzuty biologom czy antropologom (mam jeszcze w pamięci taką prezentację "faktów" dotyczącą atrakcyjności cielesnej jako komunikatu biologicznego i wciąż mi słabo!), skoro swojej lekcji nie odrobili nawet niektórzy rodzimi etnolodzy oraz kulturoznawcy. Chciałoby się jednego: żeby oni wszyscy wreszcie dali nam spokój. Nie wciskali nas w ramy bezrefleksyjnie przyjmowanego (neo)darwinizmu, nie badali osobliwości naszego mózgu, przestali odwoływać się do badań z dyscyplin, o których mają raczej nikłe pojęcie. Chciałoby się tylko, żebyśmy mogli płacić razem podatki, bez problemu dowiadywać się o stan zdrowia partnerki/partnera leżącego w szpitalu, wybierać takie wspólnoty, których narracje nas przekonują. Chciałoby się, żeby wreszcie przestano zaglądać nam do łóżek i mówić, kim jesteśmy...